Wind, regen, blaadjes, kleuren, bos.
Een beetje buitensporter is rond deze tijd van het jaar te vinden ergens in een woud in Nederland. Stevige wandelschoenen en dito buitensportbroek al struinend door de rood en geel aangelopen vallende bladeren in een zen-zijnde apotheose. Dit is het jaargetijde voor vijftig plussers die onbedoeld een veel te zware rugzak door de bossen zeulen in de jacht naar rust en zingeving. En wij doen gezellig mee.
En wat zijn het er veel!
Al jaren hiken we (niet wandelen want dat is heel wat anders zo is mij verteld) maar dit jaar lijken de rugzakzwoegers als paddestoelen uit de grond te zijn geschoten. We zien exemplaren met legerbroeken, met felle roze donsjasjes, met rugzakken uit de jaren '80 en met hypermoderne bivakzakken. Op de bivakplaats (lees natuurcamping maar bivak klinkt toch wat stoerder) in het plaatsje Drie komen de Dutch avonturiers bij elkaar. Allemaal hebben we een eigen Nederlandse expeditie onder de voeten. En allemaal zijn we flink in de weer geweest in het schieten van paddestoelen, of is het paddenstoelen?
Dag 1 was met name vruchtbaar. Tijdens dag 2 merkten we dat we of minder paddestoelen zagen of dat de motivatie om ze te schieten wat minder werd. Tenslotte zijn het eigenlijk allen maar schimmels, en is het niet zo dat we die thuis liever kwijt dan rijk zijn? En om ze onderweg nou te gaan eten is ook zo wat. Je schijnt ze of lekker te vinden, of je gaat hallucineren of je gaat dood. Dat is toch maar een 33% kans op een positieve uitkomst en dat is toch net te weinig om ze verlekkerd in een pannetje te gooien.
Dus op de camping...nee, bivak, toch maar gepeuzeld aan droogmaaltijden en poffertjes bakken boven een gasbrander. Avonturier zijn heeft zo zijn grenzen.
De volgende dag wierp de zon, heel klassiek, haar stralen door de stilstaande takken van de bomen. Was nog een hele kunst om hier een foto van te maken zonder andere fotografen in beeld te krijgen. Met name in de ochtend poppen de mannen (het zijn altijd mannen!) met zware statieven en dito camera's (altijd meer dan een...en met een lekkere grote lens) op uit de grond en installeren zij zich op de mooiste plekjes waar jij je als hiking avonturier omheen moet wurmen. Maar uiteraard lukt dat. En hebben we toch een plaatje van een deel van het team. Dat wil zeggen, we zien een grote zak met daar net bovenuit een klein hoofdje met een paar grijze haren. Maar dat laatste heb ik niet geschreven, want ook ik wil nog wel veilig thuis komen.
We zoeken nog wat naar sporen van wilde dieren (in Nederland!?), lopen over de heide en ervaren op het laatst nog een paar kleine regendruppels waardoor we kunnen zeggen dat we ons als expeditieteam door alle soorten weer kranig hebben gedragen.
Bij het instappen in de auto begint te twijfel toe te slaan hoe we straks met onze stijve spieren weer uit de auto geraken maar dat is een probleem voor later.
Het was weer een tof weekend...
Comments