Voor het tijdschrift Bike&Trekking schreven we verschillende columns
De ruitenwissers van mijn auto gaan op en neer. Striemende regen, donkere wolken die zijn samengepakt tot een dreigende massa waar geen sprankje hoop uit lijkt te komen. Minutenlang zit ik zo. Stuur omklemt in mijn handen, kijken naar de wissers. Van links naar rechts. Strepen over het glas. Bonk, bonk, bonk.
De radio speelt maar ik hoor niets. De koplampen schijnen op de garagedeur waarachter de racefietsen, de mountainbikes, de vakantiefietsen staan. De mooi robuuste Santos Travelmaster nog onder de modder van Madagaskar. De racefiets nog met een bidon half gevuld met water van de laatste nazomertocht.
Flarden van onze fietstochten schieten door mijn hoofd. Het ene beeld is mooi, het andere moeilijk. Lisette die in Thailand terecht komt in een vreselijk verkeersongeluk. Ik zelf in het ziekenhuis in een klein plaatsje in Ghana. Valpartijen in Pakistan, berovingen in Rotterdam. Elkaar zo vaak bijna verloren. Zo dichtbij geweest bij het verlies en zo gemakkelijk daarover heen gestapt. Altijd vooruit, altijd verder, altijd ….
Een paar maanden geleden sprak ik twee hele mooie vrouwen bij een verjaardag van een hele goede vriend. Hij werd 50 en wij mochten daarbij zijn. Wat een meiden. Plannen maken voor de toekomst. Elk hun eigen bedrijf. Hoofd vol ideeën. Energie voor meerdere levens. Er werd gelachen, gezongen, vreselijk goed gegeten en met het drinken van de glazen wijn werden vriendschappen bezegeld.
Ze spraken vol energie over nieuwe fietsplannen, nieuwe fietsreizen. Maar ook over keuzes die ze hebben gemaakt. De obstakels die ze tegen kwamen in hun leven vol werken en het maken van fietsreizen. Elk obstakel overwonnen en omgezet in iets moois. Dat is wat ze deden, dat is waar ze over spraken.
En ik kon alleen maar denken, verrek ze gaan weer weg. Wanneer gaan wij!
Nu is het winter en sta ik op het punt die goede vriend, die net 50 is geworden, te bellen met de mededeling dat hun beste vrienden zijn overleden. Getroffen door een vrachtwagen.Fietsend door de wijnstreek van Argentinië. Die ochtend vol vreugde geschreven over het mooie land waar ze doorheen reisden en het mooie land Nederland waar ze graag mochten wonen. Genietend van het landschap, de mensen, van elkaar. Zo mooi bericht waarvan ik nogmaals heb geleerd dat genieten van het leven het kiezen van de juiste route is.
Dat belletje, die paar zinnen, die vallen mij zwaar. Korte zinnen aan de telefoon. Ongeloof en veel onuitgesproken verdriet. Oef, pittig.
Welke weg kiezen we nu?
Commentaires