KARAKORAM HIGHWAY
Cycling over a crossroad of cultures, Pakistan 1995
VERSUFT ...
We kijken naar buiten. versuft van alle indrukken. Begin 20 zijn we. Net de tienerjaren voorbij. Jong, blond en erg Nederlands. We zijn terecht gekomen in een wereld die we niet kennen. Lange baarden, lange gewaden, geweren, gesluierde vrouwen. Terwijl we een bordje dahl wegwerken raken we langzaam gewend aan de hitte, de herrie en de geuren. Islamabad is voor ons de poort naar het noorden maar op dit moment kost het ons moeite om die poort door te gaan. Gaan we echt, door alles wat ons onbekend is, fietsen? Het kriebelt. En zoals met elke kriebel is het een mengeling van uitdaging en jeuk. De uitdaging wint, we gaan op weg....
OP WEG ...
Na het ochtendgebed staan we op. Dahl, roti en dan op weg. Door de drukte van Islamabad. Op weg naar het noorden, naar de grens met China. Over de beroemde en beruchte Karakoram Highway. Maar zover is het nog lang niet. Wat een kleuren, wat een mensen. We fietsen door een landschap dat we alleen uit kranten kennen. Meestal met koppen waarin de woorden 'aanslag', 'onrust', 'gevechten', prominent genoemd worden. Maar daar merken we midden in Pakistan weinig van. Als de angst voorbij is, blijft de verwondering over. En die is kleurrijk. Voordat we het weten ontmoeten we onderweg de mooiste mensen. En koppel wil spijkerbroeken voor ons kopen omdat die in Nederland zo duur zijn. En even later wordt Lisette meegenomen naar een winkel vol met sari's. Een vrouw moet mooi aangekleed zijn. In korte tijd leren we veel van Pakistan...
KARAKORAM HIGHWAY
De Karakoram Highway is de hoogste internationale weg ter wereld. Dwars door het Karakoram gebergte loopt de weg van de hoofdstad naar de Chinese grens. Uiteraard hebben de Chinezen ook hier investeringen gedaan om de handel tussen beide landen te bevorderen. Op 4700 meter ligt de Khunjerab pas. En dat is voor de meeste avontuurlijke fietsers dan ook het doel.
NIET ZONDER KLEERSCHEUREN
We wisten al dat halverwege de Karakoram Highway de provincie Indus Kohistan ligt. Een autonome provincie waar het centrale gezag weinig te zeggen heeft. En daar gaat het dan ook regelmatig fout. We worden ziek van vervuild water, de weg is weggespoeld waardoor er geen eten meer naar het noorden komt en we op bitter weinig eten moeten overleven, valpartijen, gekneusde ribben, dorpjes waar we geen oog dicht doen omdat we voelen dat er verschillende krachten naar twee Nederlandse fietsers kijken en als klap op de vuurpijl wordt Marco aangerand door een hoge dikke Pakistaanse officier. Nu lijkt dat allemaal heel erg maar uiteindelijk komen we er heel goed uit en zijn we door heel veel lieve mensen enorm geholpen. Via de meer liberale Hunza Vallei, waar vrouwen meer rechten hebben, komen we op hoogte terecht.
KHUNJERAB PAS
Vroeg opstaan. Op 4400 meter kamperen om de grens met China te bereiken.
En op de pas drinken we thee met de douane beambten. Kijken we terug op een hele mooie tocht waar we als tieners al naar uit keken. Fietsend vanuit Nederland op een kruispunt in de wereld terecht komen. Een punt waar de Amerikanen, de Russen en in vroegere tijden de Britten, stuk zijn gelopen om het onder controle te krijgen. Dit is nog steeds het gebied van landlords, stammen. Dat was zo in 1995 toen wij er doorheen fietsten. En dat is in 2020 nog steeds zo. Fietsen door geschiedenis...
